Waarom ik voor Parsifal had gekozen weet ik niet meer. Het verhaal over de ridder die zijn mond houdt als hij bij een koning aan tafel zit die vreselijk pijn heeft. De volgende ochtend is het kasteel verdwenen. Onderweg hoort Parsifal dat als hij medelijden had getoond, de koning zou zijn genezen. Vanaf die dag ging Parsifal op zoek naar het kasteel en de koning. Pas jaren en jaren later kon hij eindelijk zijn fout rechtzetten.
Ik was uitgenodigd om een intermezzo te verzorgen tijdens een ledenvergadering van Cerebraal – een patiëntenvereniging die opkomt voor de belangen van mensen met niet-aangeboren hersenletsel. Ik mocht zelf kiezen welk verhaal ik zou vertellen. Waarom het Parsifal werd? Misschien omdat hij een buitenstaander was (Parsifal werd door zijn moeder ver van de bewoonde wereld opgevoed)? Misschien omdat het lijden van de koning verzacht kon worden door gewoon wat aandacht? Misschien omdat ik sowieso houd van graalverhalen? Waarschijnlijk was het een combinatie van elk van deze redenen.
In de pauze na mijn verhaal kwam er een man naar me toe die tientallen jaren geleden hersenletsel had opgelopen door een aanrijding. Hij vertelde over hoe dat zijn leven veranderd had. En hij vertelde dat hij mijn verhaal zo mooi had gevonden.
Complimenten zijn altijd fijn en ik nam ze dankbaar in ontvangst. Maar hij was nog niet klaar. Hij wilde ook nog zeggen waarom hij het zo mooi had gevonden:
“Hij gaf niet op. Parsifal blééf doorzoeken naar dat kasteel. Hij gaf niet op!”
Het maakt eigenlijk niet uit waarom ik dat verhaal had gekozen. Voor deze man heb ik precies het juiste verhaal verteld. De queeste van Parsifal was het verhaal van zijn eigen leven.