In de organisatie waar ik een deel van mijn tijd werk doen we niet alleen advieswerk, we hebben ook een heuse Academy waar we mensen opleiden tot master of science. Bij de diplomauitreiking houdt elke afstudeerbegeleider een praatje voor de verzamelde familie en vrienden over het afstudeerwerk van de student. Vaak zijn het praatjes die alleen de afstudeerder snapt en waarbij de familie en vrienden van die afstudeerder de enigen in het publiek zijn die hun best doen om het ook te volgen, of op zijn minst om er geïnteresseerd bij te kijken. Het is ook niet niks om tien, soms wel twintig van dergelijke ingewikkelde speeches beleefd te moeten aanhoren.
Onbegrijpelijk, bedacht ik op enig moment. Sindsdien zoek ik als afstudeerbegeleider altijd naar een verhaaltje dat voor het hele publiek leuk is om naar te luisteren en waarin het onderzoek, zij het vermomd als sprookje of metafoor, vanzelfsprekend centraal staat. Steevast eindig ik met de regel: “En als je wilt weten wat dit verhaal met zijn afstudeeronderzoek te maken heeft, vraag het hem dan vooral zometeen bij de borrel!”
Het grappige is dat dergelijke verhaaltjes niet alleen als verfrissende onderbreking van de ceremonie worden gezien. Ik word er soms nog jaren later op aangesproken. De verhaaltjes worden onthouden! Ik ben bang dat dat voor heel veel van de andere praatjes niet het geval is.