Een paar weken geleden vierden wij met onze improvisatievereniging Effe Belle ons jaarlijkse moordspel.
Twee of drie leden bedenken het verhaal. Dat bestaat uit een aantal onderdelen. Om te beginnen is er de algemene beschrijving van de situatie en de aanleiding voor de bijeenkomst. Zo zijn we een keer medewerkers en oud-leerlingen van een basisschool geweest die afscheid kwamen nemen van de directrice. Dit jaar waren we leden van twee mafiafamilies die een bruiloftsfeest bijwoonden. De algemene beschrijving beschrijft ieders rol. Elke deelnemer krijgt deze beschrijving. Daarnaast krijgt ieder afzonderlijk een gedetailleerde beschrijving voor zijn eigen rol. Hierin staan geheimen die slechts deze persoon, of maar een paar anderen weten. Iemand is vreemd gegaan, is verslaafd, heeft een moord gepleegd, het kan allemaal. Bij de individuele beschrijving zitten ook één of meer opdrachten die je gedurende de avond moet uitvoeren. Dit kan zijn te achterhalen wie jouw echte vader is, het ‘pushen’ van zoveel mogelijk drugs, het organiseren van een opstand.
Vanaf binnenkomst zijn we in onze rol, dus verkleed zoals de personages erbij lopen. Ster van de avond was dit jaar Rob, die er de hele avond als een smaakvol geklede dame bijliep. Gedurende de avond ontwikkelen de intriges zich, geven we meer en meer prijs van onze geheimen, en ontstaan er vaak ook nieuwe wendingen die de organisatoren nooit hadden voorzien. En als het dan een uur of half twaalf is, stoppen we met het spel dat dan vaak op een climax uitloopt. In de nabespreking vertelt iedereen zijn hele verhaal, zodat uiteindelijk alle verhaallijntjes aan iedereen bekend worden.
Als organisator kost het heel veel werk om het verhaal, de rollen met geheimen en opdrachten zo te construeren dat iedereen gedurende de hele avond voldoende ‘spelmateriaal’ heeft. Maar de voldoening die het spelen geeft – het is elke keer weer een feest! – weegt daar ruim tegenop.