Voor mijn werk was ik in een organisatie waar veel ontevredenheid en onrust was. In een half jaar tijd had een kwart van de medewerkers ontslag genomen. Na een reorganisatie was er van alles wel en niet gebeurd wat van kwaad tot erger had geleid. Uiteindelijk kwam er een medewerkersoverleg waarin alles op tafel mocht komen, harten konden worden gelucht, en hopelijk een begin kon worden gemaakt om het tij te keren. Mijn aandacht ging al snel naar de gehanteerde beeldspraak.
De externe adviseur die het proces moest begeleiden sprak over de organisatie als een gehandicapt kind dat niet voor zichzelf kon spreken. Een medewerker vond, na presentaties over de huidige situatie en over de voorgestelde veranderingen, dat het leek op een relatieprobleem dat wordt aangepakt met het herinrichten van de woonkamer. Een ander had het over een auto die niet meer rijdt en waarvan eerst maar eens de startmotor moest worden vervangen. En dan was er nog de collega uit Wageningen die de organisatie zag als een gewas dat pas kon groeien als het op vruchtbare bodem stond en goed verzorgd werd.
Ik vermoed dat verschillende mensen hier op verschillende manieren verschillende verwachtingen hebben van wat de organisatie is, wat deze voor hen betekent en wat zij voor de organisatie betekenen. En dat het wel eens een zinnige exercitie zou kunnen zijn om aan de hand van deze beelden met elkaar in gesprek te gaan.
(In deze context moet ik natuurlijk verwijzen naar het boek Images of Organization, waarin Gareth Morgan een aantal veelgebruikte metaforen voor organisaties uitwerkt.)