Op toneel en in een verhaal heeft alles betekenis.
Of misschien moet ik zeggen: krijgt alles betekenis.
Een mooi verhaal hierover hoorde ik bij een workshop van Randy Dixon. Hij vertelde hoe hij eens naar een prachtige verfilming van een koningsdrama van Shakespeare had gekeken. Ik vermoed dat ’t Richard III was, er vielen in elk geval veel doden. Het boeiende in de verfilming was dat personages die eerder in de film vermoord waren, later weer ten tonele verschenen. Dixon vertelde dat deze interpretatie hem als kijker intrigeerde: blijkbaar kwamen de doden terug om als geest de koning te blijven achtervolgen. Of misschien waren het flashbacks. Hoe dan ook, het knappe was dat Shakespeares dialogen onveranderd waren.
Tegen de pauze was iemand van de bioscoop de zaal ingekomen die zijn excuses maakte. De filmblikken waren door de war geraakt en de film was in een verkeerde volgorde vertoond…
Een mooi voorbeeld hoe je als kijker en luisteraar altijd probeert om verbanden te leggen en betekenis te geven aan wat je ziet en hoort.
Het is maar de vraag of Dixon de film in z’n goede volgorde net zo boeiend had gevonden.