Dit weekend had ik het genoegen om met Eric Borrias kennis te maken in een workshop die hij voor ons Apeldoorns Vertelgenootschap verzorgde. We hadden allebei het gevoel dat we elkaar al langer kenden.
“De eerste wereldverteldag in Zwolle?”
“Nee, daar deed ik niet aan mee. Ontmoetingsdagen van de Stichting Vertellen?”
“Zou kunnen, maar daar ben ik al veel te lang niet geweest. Hmm – we komen er nog wel achter.”
En later, opeens, toen het allang over iets anders ging:
“Verhalen in de Wind, dan, destijds op Texel?”
“Nee, daar heb ik niet aan meegedaan…”
Zo borrelde ‘t af en toe weer op, tot het ook niet meer uitmaakte. Ondertussen kenden we elkaar van déze workshop.
Wat me in Eric als verteller aanspreekt is zijn expressiviteit. Hij gebruikt het hele toneel en zijn hele lijf. Wat me aanspreekt is zijn nauwkeurigheid: hij vliegt niet als een dolle over het toneel, maar weet nauwkeurig wat hij doet, en wat waar op het toneel plaatsvindt. Fijn ook om daar in mijn verhaal op aangesproken te worden. Ik kan wel denken dat ik expressief beweeg en spreek, maar het is goed om te horen dat er nog zat verbetermogelijkheden zijn.
Wat me in Eric als verhalenmaker aanspreekt is zijn taalgevoel. Waarom zou je voor deze woordvolgorde en klemtoon kiezen? Wat levert het op om deze scène op een andere plek in het verhaal te zetten? Leuk om met hem over het verhaal te spreken waar ik momenteel aan werk en te zoeken naar wat voor mij de cruciale elementen erin zijn en hoe die dan in mijn verhaal in te zetten.
En wat ik in Eric bewonder is zijn gave om zó met verhalen te spelen dat ze mooi aansluiten bij de situatie. Aan het eind van de workshop vertelde hij zijn verhaal over Tjin, maar gaf er een eind aan dat prachtig aansloot mijn verhaal.
Aan dat verhaal moet ik nog wel het nodige doen. Maar de waarde van het afgelopen weekend was vooral de.ontmoeting met Eric
