Vanmorgen in de kerk citeerde de dominee een deel uit psalm 139. Een lied over hoe God de dichter door en door kent, zelfs al vóórdat deze geboren werd. Een prachtige psalm met mooie beelden. Met deze zinsnede die de dominee aanhaalde: “Gij […] hebt mij in de schoot van mijn moeder geweven.”
Helaas ging de schoonheid van het citaat meteen ten onder in de plastische terzijde die dominee eraan toevoegde: “Gij hebt mij in de schoot van mijn moeder geweven: als een foetus…”.
Waar dient die foetus voor?! Misschien was het bedoeld als uitleg, misschien om de poëzie in hedendaagse termen te vertalen, misschien omdat even stil blijven lastig was, misschien…
Het was in elk geval een effectieve manier om een mooi beeld plat te slaan.