Voor de voorstelling Thomasina bewerkte ik het boek Thomasina, the Cat Who Thought She Was God, van Paul Gallico. Zoals ik eerder schreef was dat een hele kluif.
De keus voor dit verhaal was min of meer toevallig. Van een collega had Anke het concept van de voorstelling gekregen: het verhaal en bijpassende muziek voor een strijkorkestje. Anke ontfermde zich over de muziek: partijen erbij maken voor gevorderde of juist beginnende leerlingen; een partij erbij schrijven voor de gitaren en fluiten die meespeelden; en vooral: repeteren met de orkestjes. Ik ontfermde me over het verhaal.
De versie die Anke had gekregen beviel me niet. Er zaten rare wendingen in, onlogische gebeurtenissen, onnodige en overbodige scènes. Afijn, het verhaal liep niet. Gelukkig zat de bronvermelding erbij en toen pas realiseerde ik me dat Gallico niet een kort verhaal had geschreven maar een compleet boek. Dat ik eerst maar eens uit de bibliotheek leende. Daar kwam de tweede verrassing: het stond bij de volwassenenboeken, en niet bij de kinderboeken waar ik eerst had gezocht. Toen ik het ging lezen bleek het al snel inderdaad een volwassenenboek, met thema’s als: leven en dood; de kracht van de liefde; het godsbeeld in verschillende religies (Egyptisch, christelijk, natuurgodsdienst). Nu snapte ik het korte verhaal dat ik als eerste had gezien wat beter: het was een korte samenvatting waaruit al deze moeilijke elementen waren verwijderd. Ik nam me voor om toch te proberen enigszins recht te doen aan de bedoeling van de schrijver en iets van de thematiek te behouden.Ik vroeg me intussen wel af waarom in ’s hemelsnaam ooit voor dit verhaal was gekozen voor een voorstelling met en voor kinderen. Even googlen gaf ook hier het antwoord. Het boek was ooit verfilmd door Disney, met kritieken als: “sentimental and extremely genteel little movie…best suited for small girls.”
Even resumeren. Ik wilde dus een volwassenenboek van 288 pagina’s omwerken tot een verhaal dat geschikt was voor kinderen, dat niet langer dan ca. 15 minuten mocht duren, en waarin aan de thematiek van het oorspronkelijke verhaal enigszins recht werd gedaan…
Hoe pak je zoiets aan? Hoewel ik weinig gecharmeerd was van de bewerking die ik initieel had ontvangen, gaf die wel een raamwerk waarbinnen ik aan de gang kon gaan. Al was het maar omdat de muziekstukjes daarop waren afgestemd. Dus toen ik het boek voor de tweede keer las, kon ik het verhaal stukje voor stukje herschrijven. Dat was soms een kwestie van herformuleren, soms van schrappen en soms juist van toevoegen van scènes met cruciale elementen.
Natuurlijk moest er geschrapt worden. De uitgebreide theologische gesprekken van de dierenarts met de dominee vervielen, evenals het hele personage van de dominee trouwens. Zo vervielen er nog wel meer personages: vriendjes van Mary, dieren bij Lori, patiënten van de dierenarts, allemaal eruit. Ook de hele subplot van het circus dat in het dorp komt en waar de dierenarts zijn catharsis beleeft moest tot mijn spijt vervallen. Typisch weer zo’n geval van kill your darlings.
Langzaamaan vorderde het uiteindelijke verhaal.
Ondertussen moest ik ook eens kijken of met mijn nieuwe versie alle muziek nog wel paste. Met een mp-3 opname van alle liedjes ging ik door het verhaal. De meeste stukjes konden blijven waar ze in het oorspronkelijke concept stonden. Maar op sommige plekken had ik dusdanig andere accenten gelegd, dat de sfeer van het oorspronkelijke stukje daar niet meer meer bij paste. En als je dan met stukjes gaat schuiven, moet je erg oppassen dat niet het hele bouwwerk meeschuift. Maar uiteindelijk was ook dat werk gedaan.
Ik was net op tijd klaar om met de orkestjes en het ballet te gaan repeteren. En het werd een leuke en mooie voorstelling. Maar wat had ik me op voorhand verkeken op de hoeveelheid werk!