Bij een strikvraag kun je het niet goed doen. Bij het ene antwoord hang je, maar het andere is net zo funest. Soms is een goed verhaal dan het beste antwoord.
Dit verhaal heb ik uit een van mijn boeken over verhalenvertellen. Ik heb ze een half uur door zitten bladeren, maar kan het niet terugvinden. Excuus dus dat de referentie ontbreekt.
Het verhaal gaat over een wijze rabbi die altijd raad wist. Op een dag besloten twee jongetjes om de rabbi te grazen te nemen. Ze vingen een vogeltje en de oudste zou het achter zijn rug houden. Dan zouden ze aan de rabbi vragen wat hij achter zijn rug had. Dát zou hij niet kunnen weten, en als hij het toch goed zou hebben, zouden ze vragen of het een levend of een dood vogeltje was. Als de rabbi zei dat het vogeltje dood was, zouden ze het laten wegvliegen en als hij zei dat het leefde, zou de jongen het diertje achter zijn rug doodknijpen.
De rabbi was op het marktplein. Veel mensen er omheen. De afgang zou deste groter zijn!
Toen de jongetjes voor de rabbi stonden, stelden ze hun vraag: wat had de oudste achter zijn rug?
De rabbi bleef zwijgen en keek de jongetjes aan. Op dat moment fladderde het vogeltje en een paar veertjes dwarrelden naar de grond.
De rabbi glimlachte en zei: “Het is een vogeltje.”
Toen kwamen de jongens met de strikvraag waar geen goed antwoord op te geven was: leefde het vogeltje of was het dood?
Weer zweeg de rabbi.
De spanning was te snijden.
Toen keek hij het oudste jongetje aan en sprak rustig: “Dat heb jij in handen.”