Maandagavond was de generale repetitie met het orkest. Het was leuk om te ontdekken dat de combinatie van muziek en tekst grotendeels goed werkt.

De mooiste muzikale vondst bij mijn voorbereiding vond ik de triangel in het deel “Bij een bron in het park”. Deze klinkt vlak voor het dramatische hoogtepunt in de muziek een aantal keer. Dat is het punt in het verhaal dat Melisande in de verte een klok twaalf uur hoort slaan. Ik vond het fantastisch om die klok zo in de muziek terug te vinden. Helaas bleek, toen ik de partituur erbij pakte en nog eens goed naar de opname luisterde, dat de triangel in het begin van het deel ook al gewoon meespeelt. Bovendien slaat de triangel niet twaalf, maar slechts vijf keer. Dus waarschijnlijk heeft Sibelius het toch niet zo bedoeld. Maar ja, het is toch een mooie vondst? De dirigent vond dat ook en dus we besloten dat tijdens het concert de triangel aan het begin van dit deel niet slaat en tegen het eind juist iets sterker, iets pregnanter.
Ook was het mooi om tijdens de repetitie te ontdekken dat ik met nog minder tekst toe kan dan ik al dacht. De muziek is beeldend genoeg. In de sterfscène, bijvoorbeeld, kan ik hele stukken schrappen. Ik hoef niet meer te zeggen dat Melisande gestorven is. De muziek vertelt dat al.

Ik ben benieuwd wat ik komende week, tijdens het instuderen allemaal nog meer ga ontdekken!