Het was geweldig, gisteren.
Het Symfonieorkest Nijmegen speelde prachtig. De samenwerking met de dirigent Gijs Leenaars liep soepel. Mijn verstaanbaarheid via de geluidsinstallatie van de kerk was goed. En uiteindelijk kwamen het verhaal van Pelleas en Melisande en de muziek van Jean Sibelius volledig tot zijn recht in een volle Stevenskerk.
Er waren best wat hindernissen. Zo was de auto met materialen voor het orkest in de sneeuw vastgelopen. Dat betekende dat lessenaars, maar ook pauken en grote trom, pas laat in de kerk arriveerden en dat er dus vrij weinig tijd voor de voorrepetitie was.
Tijdens deze repetitie klaterde er opeens een waterval los in een hoek van de kerk. De zon deed sneeuw op het dak smelten en om dat de dakgoten vol ijs zaten, liep het water de kerk in. De beheerder keek er niet van op en het stopte ook na een minuut of vijf, maar je hoopt toch dat het niet tijdens het concert zou gebeuren.
Voor mijzelf werd de bewegingsvrijheid steeds verder ingeperkt. Omdat de microfoon op de preekstoel het best was, vertelde ik daar, in dat ‘vogelnestje’ mijn verhaal. Op zich was ik daar voor de meeste mensen beter zichtbaar, dus het had z’n voordelen. Maar ik loop toch liever vrij rond. Vervolgens bleek ook dat ik het best te verstaan was als ik met mijn mond zo’n twintig centimeter van de microfoon sprak. Daarmee kon ik nog minder bewegen. Ik had al wel geoefend met langzaam praten en goed articuleren, in verband met de galm in de kerk (zo’n 7 seconden!).
Maar dat alles waren kleinigheden. Zoals gezegd, het was een geweldig concert en het publiek was erg enthousiast. Jammer dat het eenmalig was. Hoewel… misschien zijn er andere orkesten die dit werk ook eens willen uitvoeren?