Het verhaal dat ik overmorgen wilde vertellen, ga ik niet vertellen. Ik dacht dat ik nu helemaal van voren af aan kon beginnen met het zoeken naar een passend verhaal. Gisteravond realiseerde ik me dat dat helemaal niet hoeft: ik vertel gewoon het verhaal waarom ik dat verhaal niet vertel!
Sinds ik besloot om het verhaal dat mij voor ogen stond niet te vertellen, heb ik daar met verschillende mensen over gesproken. Over het initiële idee dat me zo aansprak. Over de zoektocht om het verhaal überhaupt te vinden. Over de worsteling om er een verhaal van te maken. Over het knagende gevoel dat het verhaal, vanwege de anti-joodse connotaties, misschien wel helemaal niet kón. Over het inschakelen van een expert die me wist te vertellen dat het inderdaad een verhaal was waar nogal het een en ander op was aan te merken. En over de beslissing om het niet te vertellen. En dat was dan het tragische eind van het verhaal.
En gisteravond, toen ik erover sprak met collega Jan, zei hij: “Maar dan vertel je dát toch?” Dat idee moest even rijpen, maar toen ik vanochtend wakker werd, realiseerde ik me dat ik dat inderdaad moet doen. Ik vertel niet over boom en kruis, maar ik vertel het verhaal over waarom ik dat verhaal niet vertel. Het tragische eind krijgt een positief staartje. Het verhaal beleeft als het ware een wederopstanding.
Een mooi verhaal, zo richting Pasen.