Gisteren schreef ik over de uitdaging om bij Haydns Sieben Letzten Worte een verhaal te maken. Daartoe ga ik natuurlijk het nodige aan achtergrond verzamelen en lezen, waarbij ik niet moet vergeten ook eens in de passiespelen te duiken.
Vanochtend schoot mij opeens A Passion Play van Jethro Tull te binnen, met name het hilarische intermezzo over een “hare who lost his spectacles”. Nu ik het stuk op Wikipedia lees, en ook de teksten eens nalees, zie ik dat mijn interpretatie van het verhaal er nogal naast zat. Ik hoorde de LP altijd als de voorbereidingen voor een passiespel op kant 1 van de plaat. Het ‘passiespel’ zelf, het verhaaltje over de haas die zijn bril verloor, en wat er daarna gebeurde staat op kant 2. Een passiespel over de dieren die op zoek gaan naar de bril van de haas, of eigenlijk de haas allerlei adviezen geven zonder ‘m daadwerkelijk te helpen. Grappige parodie op passiespelen (op Peter en de Wolf, lees ik nu). En mogelijk inspiratie voor mijn project Zeven Laatste Woorden.
En als ik aan passiespelen denk, kan ik natuurlijk ook niet om The Passion heen, het mediaspektakel van afgelopen week waar een cast van bekende popsterren de lijdensweg van Jezus uitbeelden aan de hand van Nederlandse popliedjes. Ik heb het niet gezien, maar uit wat ik erover lees, is mijn eerste negatieve oordeel erover iets genuanceerder geworden. Temeer omdat ik me realiseer dat de oorspronkelijk passiespelen toch ook bedoeld waren om dit bijbelverhaal aan de verzamelde bevolking te tonen.
Die Sieben Letzten Worte gaan alleen maar over het laatste stuk van het lijdensverhaal. Toch kan ik uit passiespelen wellicht ook inspiratie halen voor een verhaal dat erbij past.