“Alles?” vroeg de marktkoopman in Oostenrijk.
Eerst hoorden we niet wat hij zei. Hadden we zijn Oostenrijks-Duits niet goed verstaan? Nee, hij had echt “Alles?” gevraagd. We snapten niet wat hij bedoelde. Waarom zo kortaf, kon het niet wat vriendelijker? Had hij een hekel aan weer een stel van die rugzaktoeristen die maar één plakje kaas kochten?
Gelukkig bleven we vriendelijk. Waarschijnlijk was de koopman dat namelijk ook. Vanaf dat moment begon het ons namelijk op te vallen dat “Alles?” in die omgeving de doodnormale manier van vragen was of wij nog iets bliefden.