Pfoe, als je zo overtuigd bent van de kracht van verhalen als ik en je ook zoveel toepassingsmogelijkheden voor verhalen ziet, kan het lastig zijn om die rijkheid over te brengen. Vandaag gaf ik les over de toepassingsmogelijkheden van verhalen voor IT-architecten en vorige week overlegde ik over mijn bijdrage aan het congres waar ik eerder over schreef. Tot twee keer toe begon ik vol enthousiasme over de kracht van verhalen, maar tot twee keer toe had ik het gevoel dat mijn belangrijkste argument was: “Gelóóf me nu maar: je kunt er echt héél veel mee.”
Natuurlijk heb ik verhalen verteld en daarmee de kracht ervan laten ervaren. Natuurlijk heb ik mensen de waarde laten ervaren van samen een verhaal maken. Natuurlijk heb ik verteld dat het bij Storytelling over dergelijke geconstrueerde verhalen kan gaan, maar dat het belang van anecdotes niet moet worden onderschat. Ik kan ingaan op de kracht van metaforen. Ik kan verwijzen naar autoriteiten die het belang van verhalen in allerlei context en voor allerlei doelen onderstrepen. Natuurlijk, natuurlijk, natuurlijk.
Maar het aardige van mijn twee recente ervaringen is dat ik me weer eens realiseer dat ik mijn verhaal moet herijken. Weer eens stilstaan bij de vraag: wat is het belangrijkste dat ik wil vertellen? En met welk verhaal vertel ik dat het beste? Ik vertel het mijn cursisten zo vaak, maar ik moet er zelf weer eens aan: maak keuzes; als je alles wilt vertellen, vertel je uiteindelijk niks.
