Deze week heb ik mijn eerste webinar gegeven: een presentatie via internet aan mensen die in Spanje, Italië, Engeland en Polen achter hun computer zaten. Een leuke en leerzame ervaring.
Dergelijke webinars kunnen heel uitgebreid zijn. Als de deelnemers een camera en microfoon hebben kunnen ze elkaar in principe allemaal zien en horen. De voorzitter van de sessie heeft de mogelijkheid om mensen het woord te geven of hun geluid juist uit te zetten. Ook kan hij zijn computerscherm tonen aan de anderen. Zo kan er met elkaar worden gediscussieerd, overlegd en samengewerkt zonder dat je fysiek bij elkaar hoeft te komen. Dat scheelt een hoop tijd en geld, zeker in dit geval, met deelnemers in heel Europa.
Onze sessie hadden we eenvoudig gehouden: we deden het zonder camera’s, ik was aan het woord en de anderen luisterden (“vragen en discussie na afloop”). De deelnemers zagen de plaatjes bij mijn presentatie op hun scherm.
Ik sprak over de kracht van verhalen, dus ik vertelde ook verhalen die ik in die context vaker gebruik. Verhalen waarbij ik de reactie van het publiek inmiddels goed ken. Bij die zin wordt er gegniffeld, na die zin blijft het even stil, tot mensen het doorhebben en dan volgt weer een lach. Dit keer ging het heel anders. Dit keer heb ik ervaren wat je mist als je je publiek niet ziet en hoort. Ik sprak in een zwart gat zonder feedback van het gehoor. Rationeel kon ik mezelf wel blijven voorhouden dat dit logisch was. Misschien gniffelde er in Italië wel iemand achter zijn computer, maar natuurlijk kon ik dat niet horen. Of misschien gniffelden ze niet, maar wat valt daar in een dergelijke setting uit af te leiden? Natuurlijk en logisch. Maar weten en voelen zijn twee dingen. Bij elke grap die werd gevolgd door een doodse stilte knaagde toch even dat stemmetje: gaat het wel goed? Het was hard werken, zo in mijn eentje pratend tegen een microfoon.
Althans, in mijn eentje. Ik vertelde het verhaal vanuit de huiskamer van Eelco, een voormalig collega die mij voor het webinar had uitgenodigd. Hij was erbij in de kamer en gaf goedkeurende knikjes. Hij glimlachte wèl op de momenten waar ik dat verwachtte. Het is een nogal pathetische vergelijking, maar ik moest denken aan de scène in de film The King’s Speech waar koning George zijn belangrijke radiotoespraak tot het land houdt.
Net als in de film waren de reacties op mijn webinar trouwens uitgesproken positief.
Geef een reactie