Afgelopen weekend speelde ik met Effe Belle op het Nederlands Theatersport Toernooi. Helaas overleefden we de eerste ronde niet. Toch was het leuk om weer even helemaal in de improvisatiesfeer ondergedompeld te zijn. We hebben een aantal mooie scènes gespeeld, waaronder een met de naam ACE, wat staat voor Action-Colour-Emotion.
Een ACE-verhaal vertel je met vier vertellers. Eén staat op de vertelplek, vooraan op het toneel. In een halve cirkel achter hem staan de anderen. De linker staat op de plek van de actie, de middelste op de plek kleur en de rechter op de plek van de emotie. De verteller vraagt om titel, onderwerp, hoofdpersoon, of wat dan ook maar als suggestie voor het verhaal en begint te vertellen.
De betoverde prinses
Er waren eens een koning en een koningin. Op een dag kregen ze een dochtertje…
Zodra een van de andere vertellers het wil overnemen, kan dat door de verteller af te tikken. De nieuwe verteller gaat vooraan staan en de afgetikte verteller gaat naar de lege plek achteraan. De nieuwe verteller gaat verder met het verhaal, met dien verstande dat de stijl waarin hij verder gaat, afhangt van de plek waar hij vandaan kwam.
Als hij van de actie-plek kwam, voegt hij actie toe aan het verhaal. Hoe meer hoe beter. De energie spat ervan af.
Op een dag kwam de stiefzus van de koning binnenvallen. Met donderend geweld beukte ze de dikke deuren kapot en met een gierende lach greep ze de baby uit de handen van de koningin. …
Als de verteller van de kleur-plek kwam, voegt hij geuren en kleuren toe aan het verhaal, details die het plaatje inkleuren.
De zus van de koning had groene ogen, waarachter een hels vuur leek te branden. Haar neus was krom en er zat een grote, harige wrat op. Aan haar neus bungelde een druppel die ze steeds als hij leek te vallen met een onsmakelijk geluid weer naar binnen snoof.
En komt de verteller van de emotie-plek, dan zet hij het verhaal voort met veel aandacht voor het gevoelsleven van de personages.
De koning werd bleek. Waar hij al jaren bang voor was, leek nu te gebeuren. Het was alsof zijn hart bevroor. Zijn stiefzus, die hij altijd had gehaat en gevreesd. Zijn stiefzus, die hem altijd had gehaat en gesart…
De ACE is een eenvoudige vorm die leuk is om uit te voeren en om naar te kijken. De spanning van het ter plekke een verhaal maken en de variatie in stijl, tempo, stemmen houden het boeiend.