Verhalen achteraf zijn altijd gladder dan als je er middenin zit. Daarom wil ik de komende tijd een paar keer schrijven over hoe een paar collega’s en ik een succesvolle nieuwe training aan het maken zijn.
Een maand, anderhalve maand geleden zaten we bij elkaar. Alledrie geven we regelmatig trainingen over het doen van softwareontwikkelprojecten. (Voor de kenners: we zijn voorstander van een agile aanpak.) Onze trainingen op dat gebied gaan vooral over de vakinhoudelijke kant. Denk aan technieken voor het maken van schattingen, instrumenten voor het beheren van producten en methodes die rollen en verantwoordelijkheden beschrijven. Maar een project staat of valt met een team waarin goed wordt samengewerkt, waar onderling vertrouwen is en waar kan worden geleerd. Als aan die voorwaarden is voldaan kunnen methoden en technieken helpen de resultaten beter te maken. Helaas zien we het vaak andersom: eerst aandacht voor de technieken en geen of pas laat aandacht voor de menselijke kant.
Al pratende met mijn collega’s bleek dat we elk in onze trainingen steeds vaker expliciet ook aandacht besteden aan en oefenen met die, laten we zeggen, zachtere vaardigheden. En al pratende werden we ook steeds enthousiaster over het idee om een training te gaan geven die puur daarover gaat. Niet in het minst ook omdat we zien dat een dergelijke training nog niet bestaat. Natuurlijk zijn er de algemene trainingen over samenwerken, leiderschap en communicatie. Maar onze training zou deze aspecten direct gaan relateren aan het werk in een agile project. Een gat in de markt dus.
We besloten de koe meteen bij de hoorns te vatten.