De gids en chauffeur waren opgewonden. We liepen al dik een kwartier achter op een Amerikaans strak gecontroleerd schema, maar ze besloten de orders die via de telefoon binnenkwamen te negeren. Dit was uniek. Twee alligatoren die op nog geen vijf meter van ons treintje in gevecht raakten. Dit hadden ze in hun jarenlange dienst hier in de Everglades nog niet eerder meegemaakt. 
Nadat we waren gestopt, hadden de alligatoren een tijdelijke status quo bereikt. Hoewel, tijdelijk – de gids wees er regelmatig op dat deze prehistorische dieren alle tijd van de wereld hadden. Dat hadden we zelf ook al regelmatig geconstateerd. Alligatoren liggen stil. Op de oever of in het water. Als ze al bewegen, gaat dat op z’n dooie akkertje. Voetje voor voetje op het land en met lome slagen van de staart in het water. We wisten wel dat ze bij gevaar of op jacht vliegensvlug kunnen zijn, maar hadden dat nog niet gezien. Totdat we hier waren komen aanrijden. Die uithaal van de kleine, en de reactie van de grote, dat was in één spectaculaire seconde gebeurd.
De volgende scène liet niet heel lang op zich wachten. Stapje voor stapje bewoog de grote zich met een omtrekkende beweging tot in het water achter de kleinere.
De volgende impasse was geladen met spanning. Je hoefde geen alligatorenkenner te zijn om aan te voelen dat hier nog wat ging gebeuren. En jawel, na weer een paar minuten van bewegingloosheid stoof de grote op de kleine af en joeg hem het water uit. Toen ging het snel. Even leek de kleine zich nog te gaan nestelen op de oever, maar de grote maakte duidelijk dat daar geen sprake van was. Hij klom uit het water en richtte zich op.
Voor onze ogen verdween de kleine agressor uit het zicht, nog een poos achterna gezeten door de grote. Imposant hoe hoog hij op zijn gespierde poten kwam.
Vanuit het treintje klonk nog net geen applaus.
De chauffeur liet zien dat hij een geoefend verhalenverteller was. Hij wist hoe een goed verhaal in elkaar zit: “Conflict, climax and resolution: a perfect story.”