Foute verhalen

Mensen zijn verhalenmakers. We interpreteren de wereld door de verhalen die we elkaar en ook onszelf vertellen. Tijdens deze vakantie, wandelend langs het Pieterpad, realiseerde ik me dat we onszelf vaak ook foute verhalen vertellen. Je ziet iets en interpreteert het. Maar die interpretatie kan er helemaal naast zitten. Gister liepen we langs een tuin. Ik hoorde stemmen en keek. Ik zag een man en een hond bij zijn voeten. De man haalde uit en schopte. De hond rende weg. In een flits dacht ik: hij heeft die hond een trap gegeven. Dit foute verhaal herstelde ik nog vrijwel binnen die flits, toen ik ook het balletje zag dat de man had weggetrapt en waar de hond achteraan rende.
Niet alle foute verhalen zijn zo snel gecorrigeerd.

Als je door het bos loopt en de zon schijnt, zie je vaak in een zonnestraal een of meer insecten vliegen. Blijkbaar, vertel je jezelf, houden die vliegjes van het licht of de warmte en zoeken ze dat op. Hier is de fout in de redenering wat minder evident. Misschien zijn er op datzelfde moment wel honderden andere vliegjes die níet in de zon vliegen. Alleen zie je die niet.

Na een stevige regenbui liggen er soms delen van een graanveld plat. Zou daar de regen harder zijn neergeslagen? Of zouden vlak na de regen nog veel grotere stukken platgelegen hebben, maar zijn die delen intussen alweer rechtop gekomen?

Er liep een rups op het pad waar ik liep. Ik plantte mijn voet vlak voor het beestje. Dat bleef onverstoord doorgaan in de richting van waar nu een onoverkomelijk obstakel was gekomen. Even bleef ik staan om te zien wat de rups zou doen, maar besloot toch door te lopen. Rupsen maken geen verhalen, laat staan foute. Maar stèl dat hij dat wel kon. Zou hij dan bij zichzelf hebben gedacht: “Zie je wel. Als je maar stug volhoudt, verdwijnen obstakels vanzelf”?


in

, , ,

Tags: