Deze vakantie had ik weer eens een droom met een verhaal. Dit keer een verhaal dat ik me wél kon herinneren.

Ik droomde het als een filmscript: ik keek naar de opnames van het verhaal en kreeg er meteen een uitleg bij. Julia Roberts speelde de hoofdrol. In het begin van het verhaal zien we haar als een oud vrouwtje waar we weinig hoogte van krijgen. Is ze slecht of goed? Het is ook niet duidelijk of ze wel de hoofdpersoon is. Op enig moment verdwijnt ze in de kelder van een groot huis – zo’n oud, eenzaam huis dat we associëren met spookverhalen. Haar verdwijnen is niet spectaculair of opvallend. Eigenlijk beseffen we pas tegen het eind dat ze zo lang is weggeweest.
Dan dalen we namelijk af in die kelder en daar blijkt het een drukte van belang. We zijn op een drukke zomerse picknick. Iedereen is er. Elk verhaal komt weer langs en wordt afgerond. En wel door Julia. Het blijkt dat zij degene is die alle verhalen afmaakt. Dat is haar gave, dat is haar rol in het heelal.
We zien een jong gezinnetje, het tweede kind is duidelijk in aantocht, afscheid nemen van Julia. Ze stappen in een soort trapauto en rijden vrolijk weg. We zien een groep Poolse oude vrouwtjes met boeken in de weer. Zij leggen uit welk soort verhaaleinde bij welk soort cultuur en situatie past. Het lijken een soort kabbalisten: ze laten met berekeningen zien dat Julia het altijd goed heeft.
We realiseren ons dat het nu onze beurt is om Julia te ontmoeten.