In mijn voorbereidingen voor het project ‘Zeven woorden’ las ik onderstaand verhaal. Mooi hoe het je aan het denken zet door de boel op z’n kop te zetten.
Een legende […]. Op mijn vraag hoe het nu precies zat met de duivel gaf mijn moeder mij op een middag ten antwoord, dat de duivel eigenlijk de beste en zuiverste, de slimste en machtigste engel van God was. ‘Maar waarom is hij dan zo slecht?’ vroeg ik. En zij antwoordde: ‘Misschien bedoelt de duivel het helemaal niet zo slecht, maar begrijpen de mensen hem alleen verkeerd.’ ‘Waarom dan wel?’ vroeg ik weer. Mijn moeder zei: ‘Het staat vast dat honderdduizenden jaren achtereen de engel Lucifer Gods trouwste dienaar was. Maar op een dag heeft God besloten de wereld te scheppen – en daar verzette hij zich tegen.’
‘Hoe dat zo?’
‘Wel, dat begrijp je niet,’ zei zij. ‘Dat komt omdat de engel Lucifer voorzag hoe oneindig veel leed Gods schepping teweeg zou brengen. Daarom verzette hij zich tegen Gods plannen. En hij besloot al het kwade in de wereld uit te roeien waar en wanneer hij het maar tegenkwam. En sedertdien richt hij zelf alleen maar onheil aan.’
(Uit: Eugen Drewermann, Op het raakvlak van hemel en aarde – De gelijkenissen van Jezus.)