Op 1 januari stond hier onze nieuwjaarskaart. Meestal gebruiken we een eigen foto, vaak een vakantiefoto, en bedenken er een tekst bij. We zoeken steeds een foto die we mooi vinden en waar ook een verhaal in zit. Dat àchter veel vakantiefoto’s een verhaal zit weet iedereen die wel eens fotoalbums of diavoorstellingen van de vakantie van anderen heeft moeten bekijken. Wij zoeken vooral naar een foto die zélf een verhaal vertelt. Een verhaal over iets wat we anderen voor het nieuwe jaar willen toewensen. Het verhaal van de gekozen foto gaat over licht. Dat van vorig jaar ging met een knipoog over samen op reis zijn.
Dit jaar waren er nog wat kandidaten voor de nieuwjaarskaart. Dit zijn de foto’s die het niet geworden zijn:
Deze wens zou gaan over mooie vergezichten.
Deze foto vertelt iets over: op weg naar de toekomst, het onbekende tegemoet, vertrouwen en schoonheid. De kunst is dan wel weer om daar een engiszins welluidende wens uit te destilleren.
Bij deze laatste had ik zelfs al een haiku klaar:
Dauwdruppels op gras
Allemaal diamanten
Zie maar kijk maar daar
Hierbij speelde De rijke bramenplukker van Bomans door mijn hoofd. Prachtig verhaal. Alleen, het dieptrieste einde ervan maakte dat ik dit toch niet als wens wilde gebruiken.
