“Je moet een goed verhaal hebben.”
Helemaal mee eens, dacht ik.
“Je moet een goed verhaal hebben, anders…” Mijn gedachten dwaalden af. De man tegenover me werkte in een grote organisatie waar het haantjesgedrag aan de top de afgelopen jaren de sfeer op de afdelingen danig had beïnvloed. “Danig had verziekt,” waren de woorden van mijn gesprekspartner. Vroeger was het nog leuk. Hij was zo’n ontwerper die echt goed was in zijn vak. Hij kende de techniek door en door maar overzag ook de bredere consequenties van bepaalde keuzes. Het was logisch dat hij architect was geworden.
“Je moet een goed verhaal hebben, anders…” De toon waarop hij het zei was gelaten. Hij geloofde niet meer dat er naar hem geluisterd zou worden. Hij was te vaak tegen muren opgelopen. Hem was te vaak A toegezegd waarna toch B werd gedaan. Van zijn vroegere vuur was weinig meer over. Maar hij werkte hier nog wèl. En hij was niet het type dat zijn jaren tot zijn pensioen in lethargie aan het aftellen was.
“Je moet een goed verhaal hebben, anders…” Wat er achter dat “anders” kwam, kon ik me van alles bij voorstellen. Ik had hem eens gevraagd of er ooit echt mensen waren uitgegooid omdat ze hun nek hadden uitgestoken. Hij had even nagedacht en haast tot zijn verbazing geconstateerd dat dat nou ook weer niet zo was.
“Je moet een goed verhaal hebben. Wil je mij helpen een goede presentatie voor te bereiden?”
Ik stemde in, alleen formuleerde ik het iets anders.
“Mag ik je helpen een goed verhaal te maken?”

[wordt vervolgd]
(deze blog is ook geplaatst op de site van cibit academy)