Gistermiddag speelden het Meanderkwartet en ik de eerste keer samen Haydn’s Sieben Letzte Worte met mijn verhaal Nikodemus. Er was ruim 300 man publiek en afgemeten aan de aandacht tíjdens en de reacties ná de voorstelling was het een geslaagd optreden.

De zaterdagmiddagconcerten in de Bergkerk in Deventer vormen een goedlopende serie. Het is een feest om er op te treden. Bij het inspelen schrok het kwartet eerst van de nagalm: zo’n 8 seconden. Maar na een tijdje spelen ging die schrik over. Zelf hoorde ik dat het geen grootspraak van de organisatie was dat je echt overal de muziek goed kon horen: in zijbeuken, naast en zelfs achter het podium was de klank net zo goed te volgen als vlak ervóór.
Ikzelf had geluidsversterking en moest iets duideljker articuleren en langzamer spreken dan ik gewend ben, maar ook dat viel in de volle kerk erg mee.
Het stuk van Haydn is niet makkelijk: zeven zelfstandige, klassieke sonates. Veel minder dan bijvoorbeeld Bachs barokke muziek beeldt Haydn de tekst niet uit. Deze muziek is heel abstract. Er is ook niet een spanningsboog óver de delen heen. Voor musici en publiek is het dus best een kluif. En toch merkten we dat het publiek dik een uur lang geboeid, aandachtig aan het luisteren was.
Ik heb geprobeerd met mijn verhaal wel een spanningsboog te maken van Introduzione tot het slotstuk. Het bleek goed te werken. Zowel van diverse bezoekers als van de organisatie kregen we complimenten. Fijn dat de première geslaagd is. Op naar de volgende uitvoeringen.

Op dit moment hebben we nog geen aanvragen voor de Sieben Letzte Worte met mijn verhaal Nikodemus. Mocht je interesse hebben: laat het ons weten!