↓
 

Verhalenmaker

Misschien wilt u een jubileum of feest opluisteren met een terugblik. Mogelijk staat u aan het begin van een verandertraject en zoekt u naar een inspirerend toekomstverhaal. Wellicht wilt u een vergadering eens op een andere manier beginnen en zoekt u een verhaal om de toon te zetten. Of u organiseert een congres en zoekt een intermezzo dat aansluit bij het thema.
Ik help u aan een passend verhaal.

Verhalenmaker

voor een passend verhaal

  • Home
  • Contact
  • Uw verhaal
  • Over mij
  • Verhalen
    • Bomen tot in de hemel
    • De meester van de bliksem
    • Dido’s afscheid
    • Een engel zonder vleugels
    • Het speurende beest – een bewerking van Arthurverhalen
    • Midzomernachtsdroom
    • Mijn verhaal
    • Nikodemus
    • Paaltjes in de wijk
    • Thomasina
  • Foto’s

Post navigation

← Wat zeg je nu eigenlijk
Nikodemus reprise →

Afgelebberd door Big Brother

Verhalenmaker Posted on 10 april 2014 by arjen10 april 2014

Treinreizigers met een OV-chipkaart zijn er allang aan gewend. Ik zie ‘t elke dag in de trein gebeuren en had er nooit bij stilgestaan. Deze week overkwam het mijzelf. Eerst had ik het niet zo in de gaten. Het voelde wat vreemd. Maar in de minuten erna begon ik me vervelend te voelen. Welhaast fysiek onpasselijk.

Ik ben de gelukkige bezitter van een OV-jaarkaart. Daarmee hoef ik niet in te checken bij die palen die zo ellendig piepen als er een horde spitsreizigers met chipkaart langsraast. In de trein laat ik mijn kaart zien aan de conducteur die naar de foto en datum kijkt en dan knikt dat het in orde is. Het is dat hij geen gaatje knipt, anders was het of voor mij de tijd honderd jaar heeft stilgestaan. Een keer per jaar betaal ik een smak geld en dan heb ik verder nergens meer last van. Tot dus deze week, ergens tussen Apeldoorn en Amersfoort.
Toen ik mijn kaart ophield naar de conducteur, bedankte deze me niet vriendelijk, maar pakte ‘m uit mijn handen. Voor mensen met een OV-chipkaart is dit een dagelijkse handeling. Maar ik was onaangenaam verrast. Vervolgens hield de conducteur de kaart voor zijn kaartlezer. Een vluchtige kus in het voorbijgaan. Dit gebeurt dag in dag uit, honderden keren per treinrit. Kaart na kaart wordt zo gecontroleerd. Maar voor mij was het nieuw. En erg onaangenaam.
Pas later schoten er allemaal gedachten door mijn hoofd waaróm dit mij zo onthutst zou kunnen hebben. Gedachten over wat me in de nabije toekomst te wachten staat als ook OV-jaarkaarthouders moeten gaan inchecken. Gedachten over dat de NS nu veel meer van mij te weten komt dan ze tot nu toe wisten en dan ze zouden hoeven weten. Opstandigheid omdat ik allang voor al mijn OV-ritten betaald heb en dat mijn kaart daar het bewijs van is.

Al dergelijke gedachten schoten mij pas later door mijn hoofd. Wat me nu vooral bezighoudt is dat vervelende gevoel op het moment zelf. Er werd iets van me afgepakt. Er werd me geweld aangedaan. Die haast fysieke onpasselijkheid… Het was geen vluchtige kus door het apparaatje van mijn OV-kaart. Nee, ikzelf was afgelebberd door Big Brother.

Posted in anecdote, metaforen, verandering permalink

Post navigation

← Wat zeg je nu eigenlijk
Nikodemus reprise →
Logging In...

Profile cancel

Sign in with Twitter Sign in with Facebook
or

Not published

Archief

Categorieën

Agenda

Projecten

  • Bomen tot in de hemel
  • Carnaval der Dieren
  • De Schepping
  • Dido en Aeneas
  • Driekoningen
  • Het Wilde Oog
  • Horror
  • Inner Game of Work
  • Legio
  • Lijsterbaard
  • Meer bomen tot in de hemel
  • Met de muziekschool
  • Midzomernachtsdroom
  • muziek
  • Olek schoot een beer
  • OV 19e eeuw
  • Pelleas en Melisande
  • Regie
  • van Delden
  • VertelGenootschap
  • voorstelling
  • Wang-Fô
  • Wolfgang
  • WVD-2011
  • WVD-2012
  • WVD-2020
  • Zeven woorden/Nikodemus

©2023 - Verhalenmaker - Weaver Xtreme Theme
↑