Tweede kerstdag 2011 vertelde ik mijn bewerking van Pelleas en Melisande bij de orkestmuziek van Sibelius die door het Symfonieorkest Nijmegen, het SON, werd gespeeld. Een fantastisch project. Het bewerken van een avondvullend, zwaar-romantisch, negentiende-eeuws toneelstuk tot een verhaal dat paste in de muziek was een mooie uitdaging. En de voorbereiding en uitvoering met een symfonieorkest was natuurlijk helemaal uniek!
Dacht ik.
Tot ik enige maanden geleden werd benaderd door het Zwols Symfonie Orkest. Om kort te gaan: in het najaar vertel ik Pelleas en Melisande in Zwolle.
Het muzikale wereldje is klein, merk ik elke keer weer als ik met musici spreek. Binnen één regio kennen de actieve musici elkaar via allerlei orkesten, kwartetten, projecten. Maar ook over regio’s heen zijn er tal van dwarsverbanden. Ook de grenzen tussen ‘betere amateurs’ en ‘beroeps’ zijn niet altijd even scherp. Dus had het mij helemaal niet verbaasd als Pelleas en Melisande, mét verhaal, langs deze weg vanuit Nijmegen ook elders in het land gevraagd zou worden. Maar dat is (tot op heden) niet gebeurd.
De Zwolse connectie kwam anders tot stand. In de pauze van een projectmanagementtraining die ik gaf bij de Belastingdienst, sprak ik met een van de deelnemers. Die vertelde dat hij ooit in het Douaneorkest had gespeeld. Ik had wel van de Marinierskapel gehoord, maar nog niet van een orkest van medewerkers bij de Douane. DUs dat werd een boeiend gesprek. De man vertelde dat hij tegenwoordig in het Zwols Symfonie Orkest speelde. Hij vond het leuk om te horen over mijn verhaal bij het SON. Hij zou het eens noemen in het bestuur.
Enkele jaren later ontstond bij dat orkest het plan om een Scandinavisch programma te gaan spelen. En men was ‘mijn’ Pelleas en Melisande niet vergeten. Of ik interesse had.
Jazeker, dus.
In het najaar meer!