Ik hoorde het haar met veel aplomb zeggen. Zo’n toon die ongeduld verraad en geen tegenspraak duldt. Het moest nu maar eens afgelopen zijn met het gezeur. Geen woorden meer, maar daden. “Het is van tweeën één…” gevolgd door de twee opties waaruit gekozen kon worden.
Het was A of B. Meer smaken waren er niet. Het was van tweeën één.
En zo werd weer een deur dichtgesmeten voor nuance of alternatieven. Knappe jongen die ‘m weer openkreeg.
