(Zie hier wat vooraf ging: met informatie uit een workshop zou ik een sprookje maken dat de situatie tekende waarvoor het bestuur zich geplaatst zag.)
Gelukkig had ik een aantal weken waarin ik alle informatie kon laten bezinken en waarin ik af en toe beelden en associaties noteerde. Waarin ik geregeld verzoop in de complexiteit en me er dan weer uit kon trekken met de gedachte dat ik de uitdagingen van het bestuur niet hoefde op te lossen. Ik hoefde de uitdagingen alleen maar (alleen maar!) in een verhaal te gieten.
Eén metafoor bleef steeds weer terugkomen. Het bestuur worstelde met de maakbaarheid van de wereld en ik dacht steeds: zo maakbaar is het niet – ik schreef er eerder al eens over. De metafoor was die van de natuur. Het bestuur als beheerder van de natuur. Eerder schreef ik een verhaal over een Meester van de Bliksem, dit verhaal zou gaan over Meester Groen.
Uit mijn aantekeningen had ik inmiddels een aantal onderwerpen geselecteerd die ik in het verhaal wilde laten terugkomen. Conflicterende belangen, overlap met het werk van andere organisaties, de afstand tussen vernieuwende projecten en de werkvloer, het probleem om de juiste mensen aan te trekken en vast te houden voor de veranderingen die gaande waren. Allemaal kregen ze een plekje in het verhaal over Meester Groen.
Uiteindelijk durfde ik het aan en stuurde ik mijn opdrachtgever de eerste versie van het verhaal. Zijn reactie was hoopgevend. Hij had diverse punten ter verbetering, maar was op hoofdlijnen erg tevreden.
We spraken af dat de bestuursleden het verhaal niet vooraf bij de vergaderstukken zouden krijgen. Het verhaal was bedoeld om verteld te worden, dus moesten zij het ook in die vorm voor het eerst horen.
(Later meer – over de vergadering waarin ik het sprookje vertelde en over de ontvangst en werking ervan.)