Dan bedenken we er zelf maar een verhaal bij

Laatst was ik op een congres waarvan de NS een van de sponsoren was. In de tas met goodies zat het geval hiernaast. Formaat OV-chipkaart, dus de logische gedachte was dat dit bedoeld is om zo’n kaart in te stoppen.
Ik ga het er hier niet over hebben dat de meeste congresgangers waarschijnlijk helemaal geen treinreizigers zijn. In mijn vakgebied is de auto helaas nog steeds het meest gangbare vervoersmiddel. De dik 100 verspilde houders staan in geen verhouding tot de enorme verspilling die de oude hardplastic houders met zich meebrachten. Misschien, zo dacht ik, was het een heel handig ding voor die enkele OV-er die er wel degelijk ook was – zoals ikzelf. Ik bewaarde het ding zorgvuldig. Ik ben wel in voor handige gadgets.

In de strip op de voorkant zit zo’n gebogen metalen strip die ooit een rage waren als armband. Klik je op het midden, dan buigt hij krom. Hier is over nagedacht. Zoiets komt niet per ongeluk op een hoesje. Alleen was mij in eerste instantie (en nog steeds niet) niet duidelijk waar die gekromde strip dan omheen zou moeten. Hij is te klein om als armband te dienen – lijkt me ook niet handig, om met een pashouder om je pols te lopen als je een jas en misschien ook wel wanten aanhebt. En te wijd om om een fietsstuur heen te doen – wat trouwens ook niet heel nuttig lijkt. Maar wellicht zien we mogelijkheden over het hoofd. De NS deelt toch zeker niet iets uit waar ze niet trots op zijn?
Hoewel ik denk dat ik best creatief ben, associatief en out-of-the-box kan denken, wilden er bij mij nog geen ideeën opkomen waar in ‘s hemelsnaam het ding goed voor zou kunnen zijn. Ik zocht hulp bij een dame achter een van de loketten van het station op Nijmegen. Daar zou het ding toch bekend moeten zijn. Maar voor deze mevrouw was deze hoes nieuw. Bij de klikstrip dacht ze te weten waarvoor deze kon dienen. Bij de oude hardplastic hoesjes was het probleem dat de conducteurs de foto op de pas niet kunnen zien. Door op deze strip te klikken zou de foto zichtbaar worden. Helaas bleek dat maar ten dele waar. In elk geval mijn pasfoto is zo maar half zichtbaar.
Er is meer dat het geval intrigerend maakt. Op de hele achterkant zit een stickervel. Dat kan eraf en dan kun je het ding ergens opplakken. Het is alleen niet duidelijk waar je ‘m dan op zou willen plakken. Dezelfde dame achter de balie had nóg een suggestie. Misschien kon je ‘t ding als kapstok bij de voordeur plakken. Dat je je kaart dan niet vergeet als je de deur uitgaat. Stel dát je het schilderwerk daar al aan zou willen opofferen: als je de kaart gewoon in je portemonnee houdt, is de kans op vergeten volgens mij kleiner. En verder houdt de strip zelfs geen lichtgewicht zomerjack. Dus ook deze optie viel af.
Mijn speurtocht naar ideeën heeft zich inmiddels uitgebreid. Anke kwam met de tot nu toe meest plausibele suggestie, namelijk dat je ‘t ding achterop je telefoon zou kunnen plakken, de strip zou kunnen omklikken, en zo een standaard voor de telefoon hebt. Ik zou niet weten wie daar zijn telefoon, of zijn telefoonhoesje voor zou willen beplakken (zo fraai ziet het ding er niet uit). Maar het kán.
Een van mijn neven suggereerde dat je ‘t ding in een tas kunt plakken, zodat je je pas altijd bij je hebt als je je tas bij je hebt. Kán, maar dan gaan we er dus van uit dat je altijd je tas bij je hebt. Twee conducteurs die ik het heb gevraagd kenden het ding ook niet en hadden geen enkel idee wat het doel ervan is. Een bekende die op het hoofdkantoor van de NS werkt zou navraag doen, maar daar heb ik nu inmiddels twee maanden later ook niets meer op gehoord.

Er is dus ooit een ontwerper geweest die opdracht heeft gehad van de NS om iets te maken. Die ontwerper heeft zijn ontwerp aan minstens één ander getoond, neem ik aan. Die ander vond het ook een goed idee om dit ding te maken. Het ding is vervolgens daadwerkelijk geproduceerd en wordt nu ook uitgedeeld. Het zou kunnen dat nadat de eerste batch geproduceerd en afgeleverd was er voor het eerst méér mensen dan die initiële het ding gezien hebben. Ofwel zij kregen er een instructie bij en ze vonden het een goed idee om het uit te delen. Ofwel zij hadden ook geen enkel idee wat ‘t ding zou kunnen zijn, maar dachten dat zo’n congres een mooie plek was om de rotzooi te dumpen – per slot van rekening belandt het gros van de goodies van zo’n congres sowieso in de prullenmand. In het eerste geval blijf ik benieuwd naar waar ik dat ding nou voor zou moeten gebruiken. In het tweede geval vind ik dit een stuitend voorbeeld van verspilling voor een bedrijf dat pretendeert duurzaamheid voor te staan.

Het is intussen een queeste geworden, met alle frustrerende, verbetenheid oproepende trekjes die queestes eigen is. Als iemand, wie dan ook, suggesties heeft. Laat het me alsjeblieft weten!