Vandaag hebben we mijn oma begraven. Een verdrietige aanleiding, maar het was een mooie dag. Oma is 94 geworden, woonde nog steeds thuis en is uiteindelijk toch nog snel en rustig gestorven. Daar kunnen we alleen maar dankbaar voor zijn.

Mijn zus had voorgesteld dat wij kleinkinderen in de kerkdienst een herdenkingstekst zouden uitspreken. Op basis van herinneringen die alle neven en nichten mij gedurende de afgelopen week toestuurden heb ik die tekst geschreven. Het was bijzonder om te zien hoeveel herinneringen we met z’n allen delen aan het logeren bij opa en oma, aan oma’s verjaardagen en de nieuwjaarsvisites die tot niet eens zo heel lang geleden vaste prik waren.
Tijdens het werken aan de tekst bedacht ik me hoe het adres van opa en oma gedurende onze levens altijd hetzelfde is gebleven – onze ouders zijn verhuisd, wijzelf zijn verhuisd, maar al die veertig, vijftig jaren is het huis van opa en oma hetzelfde gebleven. Misschien wel het enige adres in ons leven dat nooit is veranderd. Een bijzondere constatering. Al onze herinneringen aan oma zijn verknoopt met dat huis. Het kamertje boven waar we sliepen als we logeerden. De twee klokken beneden, de koekoeksklok en de slaande klok, die je wakker hielden. De vijver met het fonteintje. De klapdeurtjes naar de keuken. We kunnen het niet losdenken van wat we er met oma hebben gedaan en gesproken.

Wat een dankbare taak voor een verhalenmaker om al die herinneringen vorm te geven in een passende tekst. En wat mooi dat drie nichten de tekst vanmiddag uitspraken. Een gezamenlijk eerbetoon aan onze oma.