We hadden het over al het werk dat nog moest gebeuren. In de drukte van alle ad-hoc zaken dreigden er grotere projecten in het gedrang te komen. Projecten die wel degelijk belangrijk waren, maar die net iets makkelijker op de lange baan geschoven konden worden. Waarvan de opleverdatum iets verder in de toekomst lag maar wel degelijk dichterbij kwam.
Ze moest ineens denken aan dat ene project dat al een poosje was weggedrukt en ze krimpte ineen.
“Dat hijgt als een molensteen in mijn nek.”
Ik ben dol op versmeltingen van uitdrukkingen en kan daar vaak hartelijk om lachen. Maar hier viel niks te lachen. Wat ze hier zei gaf heel precies aan hoe het voor haar voelde. Ze werd erdoor opgejaagd en het bedrukte haar enorm.
