(Dit verhaaltje schreef ik in 2002 op een forum van het Landelijk Architectuur Congres voor IT-architecten. In de editie van dit jaar, in november, staan verhalen voor het eerst expliciet op de agenda!)
– Architecten? Mensen die praten over splinters maar de balken in hun eigen ogen niet zien.
– Huh?
– De mond vol over ‘communiceren, communiceren, communiceren’ en ‘de menselijke maat’ en ondertussen elk half jaar met nieuwe kretologie komen om toch vooral hun onmisbaarheid te waarborgen. ‘Adaptieve architectuur’, hou nou toch op!
– Nou, nou,…
– Was je vorig jaar op het architectuurcongres? Wat herinner je je er nog van?
– Die architect met een grote A die over dat zwembad vertelde…
– OK.
– De openingsspeech van een Amerikaan die veel te veel tekst op zijn slides had en die ze vervolgens ook nog ging voorlezen…
– Ja, en…
– Verder herinner ik me nog dat er op de stands vooral veel posters met modellen te zien waren.
– Zoals?
– Zachman en zo.
– Ja, …
– Nou, dat was het wel zo’n beetje. Oh, en dat er een klas schoolkinderen binnenkwam voor de première van Harry Potter en dat de spreker reageerde met dat wij ook met magie bezig waren.
– Dus wat je hebt onthouden is een aantal voorvallen die vooral met de presentatie te maken hadden, in positieve of negatieve zin, en één model dat je al kende omdat het, wat zal het zijn, een jaar of twintig oud is.
– Uh.
– Zie je wel?
– Wat?
– Wat ik zei over splinters en balken? Ze hebben het over communiceren, maar, behoudens die Harry Potter, geven ze alleen maar voorbeelden van non- of miscommunicatie! Ik bedoel, van mensen die een presentatie geven op een landelijk congres op een vakgebied dat pretendeert te gaan over communiceren mag je toch op z’n minst verwachten dat ze een goed verhaal kunnen vertellen?
– Ho, ho. Het geven van een presentatie op een congres is wel even wat anders dan…
– Oh? Wordt van een beetje architect niet verwacht dat hij verschillende doelgroepen aanspreekt? Opdrachtgevers, slachtoffers en bouwers? Dat hij af en toe een visie uitdraagt? Dan moet je toch een verhaal kunnen houden?
– Dus je pleit ervoor dat architecten een presentatietraining volgen?
– Beter nog, laat ze leren een verhaal te vertellen. Voor mijn part richten ze op het komende architectuurcongres een speakerscorner in waar een wedstrijd verhalen vertellen wordt gehouden. Iedereen vertelt het verhaal van de Toren van Babel.
– Hmm, grappig. Maar als je het dan echt goed wilt doen moet het geen wedstrijd zijn. Competitie vind ik niet echt passen bij een architect. Een beetje architect probeert toch op samenwerking te mikken?
– Helemaal gelijk. Dus de deelnemers moeten in groepjes een verhaal maken en dat vervolgens aan elkaar presenteren.
– En jij wilt dat geheel wel faciliteren?
– Natuurlijk.
– Want jij wilt jouw onmisbaarheid ook een beetje waarborgen?
– Uh.