Tot een week of wat terug kon het met mijn verhaal over de landing van de Grieken bij Troje nog alle kanten op. Ik schreef in een eerder stukje: “Of mijn verhaal een aanklacht tegen Odysseus wordt, een slapstick met Odysseus en Achilles in de hoofdrollen, of dat ik toch Protesilaos (of zijn vrouw) kies als hoofdpersoon… ik heb nog geen idee” Maar gaandeweg begon mij het hele idee om luchtig over een oorlog te vertellen, mij behoorlijk tegen te staan. Met een oorlog die al anderhalf jaar duurt bij wijze van spreken bij ons om de hoek, dacht ik regelmatig of ik dit ook zo zou vertellen als het over Oekraïeners en Russen zou gaan. Steeds vaker kwam ik terug naar het tragische liefdesverhaal over Protesilaos en zijn vrouw Laodamia. Laat al die helden die vooral met hun reputatie bezig zijn maar in hun sop gaarkoken. Welke wonden slaat een oorlog? En is liefde sterker dan geweld?
Homerus vertelt niet zoveel over Protesilaos, noemt zelfs de naam van zijn echtgenote niet. Maar andere oude Griekse schrijvers hebben het verhaal wel uit de doeken gedaan en er zijn hele verhandelingen aan hen gewijd. Bijvoorbeeld deze, waarin uitgegaan wordt van de hypothese dat de Grieken die de Ilias hoorden, het verhaal van deze geliefden uit-en-te-na kenden. En dat daarmee de plek waar op dit verhaal gehint wordt, een verwijzing is naar de relatie van Achilles en Patroclus. Super interessant, maar voor mijn verhaal vind ik dat wat minder relevant.
Verder speurend naar wat er over Protesilaos en Laodamia te vinden is, kwam ik op een gedicht van Martinus Nijhoff. Deze idylle tekent prachtig de terugkeer van Protesilaos uit het dodenrijk om zijn vrouw nog eenmaal te bezoeken. Het is geweldig in de menselijkheid van de personages, ook van de god Hermes; in de alledaagse details; in de dramatische ontknoping. Ik heb gespeeld met de gedachte om dit gedicht voor te dragen bij wijze van mijn verhaal.
Die gedachte heb ik ook weer laten varen omdat ik het verhaal vertel in de grotere context van de Ilias. Aan mij de taak om te vertellen over de landing van de Grieken op het strand bij Troje. En dat zou met dit gedicht misschien iets te impliciet blijven. Maar ik ben intussen wel een heel stuk verder in mijn denken over mijn verhaal. Misschien begin ik het wel met al mijn bedenkingen en vragen waarmee ik dit stukje ook begon en schakel ik dan door naar het drama. Sterk beïnvloed door Nijhoffs gedicht…