Een probleem willen we te lijf gaan, tackelen, of, in het Engels, we want to attack it. Stevige taal en je hoort het de daadkrachtige manager zeggen. Het probleem wordt zo een vijand waar we van moeten winnen. Alle hens aan dek. Erop of eronder. Een probleem is vervelend en moet zo snel mogelijk met wortel en tak worden uitgeroeid.
Ik ben er helemaal niet voor om problemen voortaan uitdagingen te noemen. Alsof alleen daardoor de last als sneeuw voor de zon verdwijnt. Dat gebeurt natuurlijk niet zomaar en al helemaal niet als het vervangen van het ene woord door het andere een trucje wordt. Maar toch: beeldspraak is enorm krachtig. Hoe je praat verraadt hoe je denkt. De metafoor die je gebruikt is een krachtig frame. Een frame dat bepaalt hoe je handelt of hoe anderen zullen handelen. Dit kun je bewust inzetten, maar ik merk dat het ook vaak onbewust gebeurt. Zoals met die problemen die te lijf moeten worden gegaan.
De grap is dat dat natuurlijk helemaal niet hoeft. Bij lang niet elk probleem hoeft de beuk erin. Misschien kunnen we het probleem negeren? Is het trouwens wel een probleem? Kunnen we er niet op een andere manier tegenaan kijken? Of aspecten in ontdekken die helemaal niet zo problematisch zijn? Waarom zouden we tegen dit probleem vechten? Misschien kunnen we ermee dansen: stapje naar links en zien wat er gebeurt; pasje naar rechts en kijken of het probleem volgt.
Om een ander beeld te gebruiken dat ik van een vriend hoorde. Zijn zoontje, Adam, was bang voor draken onder zijn bed. Maar niet meer toen zijn vader hem had geleerd wat te doen als hij een draak zou tegenkomen: naar ‘m toelopen, een hand geven en zeggen: “Ik ben Adam, hoe heet jij?”
