Op 13 oktober deed ik mee aan de Mythische Marathon, een initiatief van de Verhalenfontein. Zo’n 15 vertellers komen een dag bij elkaar en vertellen om de beurt een deel van een groot epos. Ooit begon het met de Odyssee en dit jaar waren de verhalen rond koning Arthur aan de beurt.
Al van jongs af aan houd ik van deze verhalen: ridders, queestes, eer en verraad in een wereld waar magie en monsters er gewoon bij horen – ik kon en kan er geen genoeg van krijgen. Ik zag er dus naar uit om met deze marathon mee te doen. Elk van de deelnemers zou een personage toegewezen krijgen. Naast Arthur bekende figuren als tovenaar Merlijn; koningin Guinevere; Lancelot, de minnaar van de koningin en hartsvriend van de koning; Galahad, de ridder die de graal vond; Parsifal (over wie ik zo’n tien jaar terug al eens vertelde) en ga zo maar door. Wát een schat aan prachtige verhalen om elkaar te vertellen.
Het personage dat mij was toegewezen, was het Speurende Beest, in het Engels the Questing Beast. Het is een draak die door verschillende ridders bevochten is en die in verschillende Arthur-bronnen en -verhalen voorkomt. In het boek The once and future king van T.H. White, is het beest het lijdend voorwerp van een komische verhaallijn waarin uiteindelijk ridder Pellinore verliefd wordt op het beest. In Mists of Avalon van Marion Bradley is het in eerste instantie ook een monster waar wat lacherig over wordt gedaan, maar dat uiteindelijk wel degelijk blijkt te bestaan en behoorlijk angstwekkend is. Verder graven in de oude bronnen van de Arthurverhalen leverde de verhalen op van geboorte en dood van het beest. (Voor de liefhebbers: deze komen uit de Post-Vulgaat.) In die oude bronnen figureert het beest steeds maar in korte scènes. Aan de ene kant maakte dit het lastig, want de basis voor mijn verhaal was daarmee smal. Aan de andere kant gaf het me wel de ruimte om er echt een eigen verhaal van te maken. Een hele zomer had ik de tijd voor deze worsteling.
Het idee dat ik uiteindelijk heb uitgewerkt, is dat het beest veel groter en omineuzer is dan een enkele draak. Het beest is wat wij met z’n allen ervan maken; hoe wij met z’n allen elkaar en de aarde aan het vernielen zijn; alles dat met alles samenhangt en dat je niet eventjes fixt, ondanks welke populistische praat dan ook. Het beest heeft geen vooropgezet plan en ontdekt gaandeweg wat er allemaal nog meer kan. We kunnen het aanbidden, onderzoeken en proberen te vernietigen, maar het is groter dan welk individu dan ook.
Dit klinkt behoorlijk pessimistisch en dat ben ik, als ik lang blijf doordenken ook wel eens. Maar ik wil in het einde toch iets van hoop laten doorklinken: oprechte interesse, echt contact kan het beest boeien…
Je kunt mijn verhaal hier lezen: het Speurende Beest.
